شعر
نمی دونم دیشب اخبار رو دیدید یا نه.فکر می کنم اخبار ۹ شب بود.در مورد شعر و ادب از مردم می پرسید.می گفت راسته که اونایی که شعر می خونن آدمای غمگینی هستن؟
سئوال جالبی بود! شاید واقعا اینطوره! اما من حس می کنم خیلی از اونایی که اهل شعر هستن می خوان بیشتر وقتشون رو با همون شعر و دیوان شعرا بگذرونند و از وقتشون استفاده کنند.که شاید باعث ایجاد نوعی تنهایی بشه.چون غرق در دنیای مجازی میشوند که خیلی زیباتر از دنیای پر ماجرای واقعی باشه.دنیایی که فقط باید توش قدرت داشته باشی واسه جنگیدن و واسه زنده موندن.زنده موندن تو همه عرصه ها.اگر یک لحظه در سکون باشی یخ می زنی.
بنویس
می گفت بنویس.با هر چی که می تونی بنویس.بنویس تا به آدم بزرگی تبدیل بشی.اما خداییش نویسندگی هم سخته ها.انتخاب اینکه چی بنویسی.عین انتخاب اینکه چه غذایی باید امروز درست کنی!
همه باید اون غذا رو دوست داشته باشن و مهمتر از اون خودت خیلی دوستش داشته باشی که رغبت کنی درستش کنی.
جدید باشه و رو مد و به ذائقه خوش بیاد.
تکراری هم نباشه.
نویسندگی، آشپزی، زندگی، کار، ارتباطات و همه انتخاب ها یک مسیر طی کردن رو دارند.فقط ظاهر واژه هاشون کمی متفاوته.همین.