مهمان مامان!

بالاخره تونستم بعداز یکی دو ماهی برم سینما و فیلم ببینم.انگار امسال عشق سینما گرفتتم. هیچ وقت اینهمه سینما تو یه سال نرفته بودم. ماهی یه دونه رفتم!!!
اما جالبی این فیلم رو تو شخصیت مش مریم دیدم.طفلی خوب بودنش رو نمی دونست چطوری با ادای محبت نشون بده،اما ذاتش خوب بود و با یه اشاره بروزش داد ؛ به همون طریق خودش.

اما چرا ماها اینقدر زور می زنیم که خودمون رو برتر از اونی که هستیم نشون بدیم؟چرا خجالت می کشیم از اینکه همه بدونن چی می خوریم و چی کار می کنیم؟چرا با رنجهای مضاعفی که به خودمون می دیم لذت زندگی رو از خومون میگیریم؟مثلا مامان بچه ها چقدر پیش مهمونهاش بود؟
از این مهمونی شام خوشم نمی یاد!چون صفاش رفته تو غذاش!
عجب عالمی دارن آدمایی که بی خیالن ها!عین مش یدالله(اسمش درست بود؟همون بابای بچه ها)